Kleine jager
Het was, en misschien was het dat ook niet. Er was een jongen op de wereld. Zijn vader en moeder stierven vroeg. Hij had drie jongere zussen en drie jongere broers. Hij jaagde, hij viste en zo voedde hij zichzelf en zijn broers en zussen.
Op een mooie dag zette hij een strik in het riet en verstopte zich nauwelijks, vlakbij verschenen drie vrolijk fluitende fazanten. De jongen was al blij, toen hij plotseling enkele mensen naar het riet hoorde lopen, en schreeuwen uit hun longen.
Hij rende voor me uit. Het waren twee mullahs*.
– Edele mullahs! – smeekte de jongen. – Stop en wees even stil.
– Waarom zouden we hier staan en zwijgen?? – vroeg een van de mullahs.
– Ik heb een val gezet, er zouden drie vette fazanten in moeten vallen – legde de jongen uit. – Maar als je schreeuwt, dan jaag je mijn prooi weg.
– Overeenkomst, maar laten we een deal sluiten: je geeft ons allemaal een fazant, en we zullen staan en zwijgen – zei de tweede mullah.
– O nobele mullahs! – de jongen begon weer te bedelen. – Ik heb thuis drie hongerige broers en drie hongerige zussen. Zal ik ze één fazant voeren??
– Je geeft ons geen fazant, dan schreeuwen we nog harder dan voorheen – kondigden de mullahs aan en liepen naar het riet.
– Hallo, beëindigen! – de jongen snelde achter hen aan. – Laat het op jouw manier zijn!
De mullahs kalmeerden, en de kleine jager ving drie fazanten. Hij gaf er twee aan de mullahs, en liet er een achter.
De mullahs grepen de onverwachte prooi en vervolgden hun weg. De jongen hield het niet meer en schreeuwde hen na:
– En ik krijg niets voor die fazanten?!
Een van de mullahs draaide zich om en zei:
– Denk aan het woord "mutanniet".
vroeg de jongen:
– En wat betekent jouw woord "mutanniet"??
– Er is een mannelijk geslacht, is vrouwelijk, en ons woord betekent iets daar tussenin.
De mullahs lachten en vertrokken. De jongen ging ook naar huis, hoofd wreed, hoe drie broers en drie zussen te voeden met deze ene fazant.
Er is veel tijd verstreken, en misschien ook niet. De jongen ging vissen. Hij gooide het net over het rivierwater en haalde een goudvis tevoorschijn, heel erg mooi. Geen enkele visser heeft ooit in zijn leven zo'n vis gezien. Ze adviseerden de jongen, om haar naar de koning te brengen.
De tsaar onderzocht de goudvis en gaf de jongen er een handvol gouden munten voor. Hij zei hem ook dat hij altijd mooie huisdieren mee naar het paleis moest nemen, vogels en vissen.
Nauwelijks had de jongen de kamers van de tsaar verlaten, en hier staat de vizier voor de tsaar, treurig jammerend:
– mijn tsaar! Als je met goud betaalt voor elke vis die je vangt, je schatkist zal snel leeg zijn.
– Het is moeilijk, deze keer is het weg – antwoordde de tsaar. – Volgende keer zullen we niet zo gul zijn.
– Het gegeven goud moet ook worden teruggevonden – adviseerde de vizier.
– Het is niet aan de tsaar om het te nemen, wat hij al heeft gegeven – auto naar. – Het is een teken van zwakte.
riep de vizier uit:
– Laat mij handelen, mijn tsaar! Ik zal een slimme manier bedenken, en gecontroleerd, opdat uw eer er niet onder lijdt, en je krijgt je goud terug.
– Nee, als je het goud kunt terugkrijgen zonder geweld te gebruiken, volg hem dan – liet de tsaar toe.
– Ik zal het deze jongen vragen, wat voor soort goudvis is het – de vizier verraadde zijn sluwe manier van doen. – Wanneer hij zegt, dat mannetje, Ik ben hem dan: "We hebben een vrouwtjesvis nodig". A jeśli on powie, dat de vis vrouwelijk is, dan weiger ik: “We hebben een mannetjesvis nodig. Geef het goud van de tsaar terug".
De tsaar van de wijsheid van de vizier was verbaasd en stuurde hem op pad. De vizier haalde de jongen in en vraagt:
– Je vis is mannelijk of vrouwelijk?
– Ze is "mutaniet" – antwoordde de jongen.
– Wat betekent "mutanniet"?? – vraagt de vizier hoogst verbaasd.
– Het betekent, dat ze er een is, en ten tweede.
De vizier wist het niet, wat te zeggen, en de jongen nam het goud van de tsaar. Zo gebruikte hij het woord, die de hebzuchtige mullahs als een aanfluiting naar hem hadden gegooid.
* Mullah – moslim geestelijke.