Niezwykłe budowle z pudełek.
Cechą większości dzieci jest niecierpliwość. Pragną one jak najszybciej widzieć rezultaty swojej działalności, a poza tym zamiast pracować według określonego wzoru, wolą komponować i tworzyć to, co podsunie im wyobraźnia i fantazja. Te trzeba zachęcić do innego rodzaju majsterkowania. Pokazać im na przykład, jak z pustych i niepotrzebnych nikomu pudełek od zapałek, lekarstw, czekoladek, płatków owsianych itp. można konstruować różne niezwykłe budowle. Jest to pasjonujące zajęcie zwłaszcza dla chłopców.
Dziewczynki z pewnością bardziej zainteresują laleczki wykonywane z gałganków i ze sznurka. Mogą one służyć do zabaw tematycznych, przedstawień kukiełkowych bądź jako maskotki. Robimy je z dość sztywnego lnianego lub konopnego sznurka, do malutkich laleczek można użyć sznurka papierowego.
Na końcu sznurka wiążemy supeł, odmierzamy długość potrzebną na obydwie ręce lalki i w tym miejscu zawiązujemy następny supeł, a tuż za nim trzeci, aby po odcięciu kawałka zakończonego dwoma supłami reszta sznurka się nie rozkręcała. Sznurek przeznaczony na tułów i nogi powinien być mniej więcej półtora razy dłuższy od kawałka odciętego na ręce. Dłuższy kawałek sznurka przewiązujemy przez środek krótszego, tak jak pokazuje rysunek, a nieco poniżej obie jego części związujemy nitką.
Główkę zrobimy z miękkiego papieru zwiniętego w kulkę. Można również uformować ją z waty i obciągnąć gałgankiem bądź kawałkiem trykotu. W większych głowach materiał ścigamy na czubku, zaś w mniejszych „od spodu” głowy. Ścignięcie materiału na czubku głowy przykrywamy „bujnymi” włosami. Główkę przyszywamy do sznurka mocną nitką. Oczy i usta robimy z koralików, z filcu, haftujemy kolorową nitką lub malujemy. Włosy robimy z postrzępionego sznurka, z wełnianych, lnianych lub bawełnianych nici, z watoliny, z cienkiej pończochy itp. Fryzury lalek mogą być najrozmaitsze, odpowiednie do typu lalki oraz roli, jaka przypadnie jej w zabawie, a więc: czupryny krótko ostrzyżone, warkocze, „koński ogon”, włosy upięte w koki itp.
Każda lalka powinna być ubrana tak, aby można było bez trudu rozpoznać, kogo przedstawia, dziecko czy dorosłego, i w jakiej roli może wystąpić.
Strój powinien być jak najprostszy, na przykład z podłużnego kawałka materiału przeciętego w środku, dla przepchnięcia głowy, uzyskujemy suknię, którą wystarczy przewiązać paseczkiem. Można więc ubierać lalki nie używając nawet igły. Bardziej skomplikowane będą stroje kilkuczęściowe, składające się z bluzek, spódnic, serdaczków, fartuszków, nakryć głowy. Bluzy staramy się robić jak najprostsze, spódniczki marszczone lub kloszowe. Trochę więcej kłopotów mają dzieci ze zrobieniem spodni i kombinezonów i przy tej pracy trzeba im okazać pomoc. Dopiero kiedy nabiorą odpowiedniej wprawy, kiedy przekonamy się, że doskonale sobie radzą, pozostawimy im całkowitą samodzielność. Będziemy tylko podziwiać wytwory ich pracy.