Zabawy z piłką.
Bardzo popularne, zwłaszcza wśród dziewczynek, w tym wieku są zabawy z piłką.
Zabawy piłką znane były w starożytności. Odyseusz wyrzucony przez fale morskie na brzeg wyspy Scherii ujrzał Nauzykaę, córkę króla Fealków, bawiącą się piłką ze swoimi towarzyszkami. Jako piłki dziewczęta używały okrągłego kamienia.
W Atenach w V wieku p.n.e. rozgrywano w obecności licznych widzów „mecze piłkarskie” między dwiema drużynami. Piłką był kamień, który zawodnicy uderzali i podawali sobie za pomocą długich wygiętych kijów podobnych w kształcie do obecnie używanych kijów hokejowych.
W starożytności dzieci egipskie bawiły się piłkami zrobionymi ze skóry i wypchanymi otrębami. Wiele takich piłek znaleziono w grobowcach.
Indianie robili piłki z długich, szablistych, dochodzących nierzadko do metrowej długości liści rośliny zwanej jukka. Zwijali je bardzo mocno nadając kształt kuli.
Eskimosi używają piłek zszytych ze skóry zwierzęcej i wypchanych sierścią renifera.
Jędrzej Kitowicz opisujący obyczaje panujące w Polsce za czasów saskich tak przedstawia zabawy piłką: „Piłka był to kłębek z wełny albo pakuł, tęgo po wierzchu niciami osnuty, potem skórą obszyty albo też nićmi różnego koloru w siatkę obszyty; niektórzy kładli w sam środek piłki chrząstkę rybią lub cielęcą, dla lepszej sprężystości. Ta piłka używana była dwojako: raz do trafienia nią w rękę, na ścianie wyciągnioną, albo też do uderzenia o ziemię i łapania jej na powietrzu; drugi raz do wyrzucania jej na powietrze jak najdalej i uganiania się za nią.”
Wśród wielu współczesnych zabaw z piłką dość popularna jest gra w klasy. Zabawa ta pozwala na kontrolowanie własnej sprawności. Uczestniczyć w niej może od dwóch do pięciu osób. Przy większej liczbie uczestników zabawa staje się nudna, bowiem każdy po kolei wykonuje zadania tak długo, dopóki nie popełni błędu. A więc, kiedy więcej jest osób, wydłuża się oczekiwanie na swoją kolejkę.
Przed ścianą bez okien w odległości 2-4 kroków rysujemy linię rzutów. Do zabawy potrzebna jest nieduża gumowa piłka. Przed przystąpieniem do zawodów uczestnicy ustalają, w jakiej kolejności będą wykonywać zadania. Od najłatwiejszych przechodzą stopniowo do coraz trudniejszych. Przy ponownej kolejce zawodnik rozpoczyna od tego zadania, przy którym poprzednio popełnił błąd.
Oto kilka przykładowych zadań. Można oczywiście ustalić ich więcej lub mniej, trudniejsze lub łatwiejsze, zależnie od stopnia zaawansowania dzieci, albo też po prostu wymyślić inne. My proponujemy następujące:
– rzucamy oburącz piłkę o ścianę i oburącz ją chwytamy,
– rzucamy piłkę jedną ręką, a chwytamy oburącz,
– rzucamy piłkę jedną ręką, a chwytamy drugą,
– rzucamy piłkę o ścianę i po trzykrotnym klaśnięciu w dłonie chwytamy ją oburącz,
– rzucamy piłkę o ścianę, klaszczemy przed sobą i za sobą, po czym chwytamy oburącz,
– rzucamy piłkę o ścianę, robimy rękami młynek przed sobą i chwytamy oburącz,
– rzucamy piłkę o ścianę, klękamy na jedno kolano i chwytamy oburącz,
– rzucamy piłkę o ścianę, obracamy się dokoła własnej osi i chwytamy oburącz,
– rzucamy piłkę o ścianę, wykonujemy głęboki skłon, dotykamy palcami ziemi, po czym łapiemy piłkę oburącz.
Zwycięzcą w zawodach zostaje to dziecko, które pierwsze wykona wszystkie zadania.